Sinds 16 maart zijn alle scholen in Nederland fysiek gesloten. Een onwerkelijke situatie waarbij het aankomt op flexibiliteit en inzet van leerlingen, ouders én leraren. We belden met onderwijzers Mariëlle en Jeroen en om te kijken hoe het met hen gaat.
De handrem
Mariëlle Hamers-van Rijn maakte vorig jaar de keuze om naast het runnen van haar eigen schoonheidssalon, twee dagen per week als leerkracht in het basisonderwijs te gaan werken. “Verwarrend, is het woord dat ik zou gebruiken om deze situatie te omschrijven. Het is alsof iemand opeens aan de handrem trekt. Alles staat in een keer stil. Ik had twee drukke banen en nu denk ik: waar moet ik met mijn energie naar toe?”
Mariëlle besloot om de salon per 15 maart te sluiten. “Ook al mocht ik open blijven, ik vond het niet meer verantwoord. Nu focus ik me op de school. Voor de kleuters houdt dit in dat ik samen met mijn collega’s het thuiswerk verzorg. Daarnaast heb ik dagelijks contact met kinderen, ouders en collega’s via het communicatieplatform van de school, Teams en Instagram. In een roulatieschema ben ik op school aanwezig om de kinderen van ouders in vitale beroepen op te vangen.”
Zorgen
“Het geeft een raar gevoel dat niemand weet hoe lang dit gaat duren. We moeten afwachten wat het kabinet besluit”, zegt Mariëlle. “De kinderen uit mijn klas hebben – zover als ik daar zicht op heb – een veilige thuishaven en worden goed begeleid door hun ouders. Maar ik denk ook aan kinderen die geen fijne thuissituatie hebben. Als dit langer gaat duren, ontstaan er ook weer nieuwe problemen. Daar maak ik me wel zorgen over.”
Mariëlle merkt dat zij en haar collega’s steeds creatiever worden in het onderwijs op afstand. “Zo maakte ik laatst een poppenspelfilmpje in mijn tuin. We doen wat we kunnen, maar deze situatie is zeker niet leuk. Ik mis de kinderen ontzettend! Daarvoor ben ik tenslotte in het onderwijs gegaan.”
Sociale contact
Jeroen Helmers geeft les op het Blariacumcollege in Venlo. ”Mijn dagelijks ritme is niet veel veranderd. Omdat ik geen reistijd heb, kan ik iets later opstaan, maar daarna volgt het lesrooster zoals gewoonlijk, zij het in verkorte vorm. Ik geef de les online en houdt contact met leerlingen via chat. Het vakantiegevoel bij mijn leerlingen was snel voorbij. Al na twee dagen zeiden ze ‘we missen school’. Wie had dat gedacht?”, lacht Jeroen. Ook hij mist school. “Je krijgt niet mee wat leerlingen de hele dag doen of waar ze mee zitten. Het is moeilijker om een vinger aan de pols te houden. Daarnaast maak je niet zo makkelijk een praatje met een collega. Alles gaat per e-mail of telefoon. Het sociale contact mis ik wel.”
Digitaal onderwijs
“Ik maak me niet echt zorgen over het oplopen van achterstanden. Het onderwijs gaat door. Alleen wordt kennis nu niet geformaliseerd, omdat er geen toetsmomenten zijn”, vertelt hij. “Onze school is al twee jaar bezig met Google for Education. Nu worden we verder uitgedaagd om de mogelijkheden van digitaal onderwijs te verkennen. Het mooie is dat we nu de tijd en energie erin kunnen – en moeten – steken.” Jeroen denkt dat ook na de crisis bepaalde elementen behouden kunnen blijven. “Ik zie veel kansen in het beeldbellen. Bijvoorbeeld voor oudergesprekken, vergaderingen met collega’s of een vragenuurtje voor leerlingen die extra ondersteuning nodig hebben. Onderwijs op afstand heeft zeker meer mogelijkheden dan we tot nu toe benut hebben, maar menselijke processen zijn en blijven de kern van het onderwijs. Dat is voor mij heel duidelijk.”
