“Ik heb het mooiste beroep van de wereld. Ik zou echt niet weten wat leuker is”, zo begint Marcel Leuven het gesprek. Hij is dierenarts en heeft een eigen kliniek in Heerlen.
“Ik mag mijn hersens gebruiken en tegelijkertijd met mijn handen bezig zijn”, aldus Marcel. “Waar je in de menselijke geneeskunde voor elke handeling een specialist hebt, kun je als dierenarts alles: röntgenfoto’s maken, tandheelkundige behandelingen uitvoeren, laboratoriumonderzoek… Die diversiteit is geweldig.”
Als kleuter wist Marcel al wat hij wilde worden. “Thuis hadden wij katten en honden en als we naar de dierenarts gingen, vond ik dat heel fascinerend.” Maar liefst zeven keer werd hij uitgeloot voor de opleiding, maar Marcel hield vol. Op zijn 34ste studeerde hij af aan de Universiteit van Utrecht.
Pietlut
De banen lagen destijds niet voor het oprapen en per toeval kwam de geboren Heerlenaar weer in Limburg terecht. “Ik vond werk bij een dierenarts in Roermond. Heel leerzaam, maar na twee jaar had ik het wel gezien. Ik wilde een eigen praktijk, zodat ik de dingen op míjn manier kon doen. Ik ben een enorme pietlut. Er moet volgens de juiste standaarden gewerkt worden, vind ik. De baasjes moeten er bijvoorbeeld altijd bij zijn als een dier onder narcose gaat. Het zijn van die kleine dingen, maar ik vind ze belangrijk.”
Vanaf dag één loopt de praktijk van Marcel goed. “Voordat ik hier een kliniek begon, heb ik eerst marktonderzoek gedaan. Grofweg kun je stellen dat er één dierarts per 12.500 inwoners nodig is. In Welten bleek nog plek te zijn. Ik heb zelfs de dierenartsen in de omgeving om goedkeuring gevraagd.”
Mindere kanten
In dit beroep moet je goed met dieren, maar zeker ook met mensen kunnen omgaan. “Ik heb als persoonlijke missie om mensen bewust te maken van het belang van preventie. Als je de conditie van dieren op peil houdt, de juiste voeding geeft en regelmatig een gezondheidscheck doet, kan veel leed worden voorkomen.” Hij wijst naar het whiteboard in de behandelruimte. “Dat bord hangt daar niet voor niks, soms sta ik hier college te geven voor de baasjes.”
Heeft dit werk dan echt geen mindere kanten? “Je wordt er niet rijk van”, lacht Marcel. “Dit beroep staat onderaan de lijst van inkomens bij universitaire studies. En ondernemen, daar vind ik niks aan. Ach, het hoort er nou eenmaal bij.”
Tekort
Terwijl we het allemaal doodnormaal vinden om bij een dierenarts terecht te kunnen met ons geliefde huisdier, is er volgens Marcel een zorgelijk tekort in deze beroepsgroep. “Al jaren geldt voor de opleiding een numerus fixus. Alleen houdt deze geen rekening met parttimers. Vrouwen willen nou eenmaal vaker deeltijd werken. En aangezien 95 procent van de afgestudeerden tegenwoordig vrouw is, kun je voorspellen dat er een tekort ontstaat. Ik heb grote moeite met het vinden van mensen. Van assistenten, paraveterinairs, is er ook weinig toestroom. Ja, dat baart me wel zorgen. Dus bij deze een oproep aan alle mannen: word dierenarts, er is werkelijk geen mooier beroep!”